21-02-2008 – 28-01-2021 Ginger’s Adina van Lovely-Asta

Je bent er niet meer.. ons dapper vechtertje en super lieve Dientje….

Eigenlijk is het zooo vreselijk snel gegaan.. we kunnen het nog steeds niet bevatten, ons knuffel Dientje niet meer op schoot, niet meer op tafel kopjes geven, niet meer als eerste op tafel springen als er een geluid gehoord werd wat niet bekend is.. als beschermster met alle andere aby’s om je heen.

3 weken geleden werden je mama tumoren weggehaald, het waren er veel en het was zeker nodig. Je genas eigenlijk heel goed en snel, daarom is het helemaal zo niet te bevatten dat je er niet meer bent.

Vorige week werd je ziek, een klein hoopje Dientje, je wilde niet meer eten. Je vacht werd mottig en dat was natuurlijk geen goed teken.

Helen heeft voor de zekerheid  je waarden geprikt en een longfoto gemaakt. Waarden waren in orde maar je longen…. vocht achter de longen.

We hebben met medicijnen geprobeerd om dat weg te krijgen, het mocht niet baten. Je werd alleen maar zieker en zieker. Je liet je mooie lieve kopje hangen, je had geen vechtlust meer.

Gisteren hebben we besloten om je niet meer te laten lijden en ben je ingeslapen, Paul en ik bleven bij je tot het einde.

Terwijl ik dit schrijf schieten de tranen in mijn ogen.

Lieve, lieve dappere Dientje je blijft in ons hart, wij zullen je zooo missen.

12-01-2018 – 12-02-2021 Courage’s Mooney van Lovely-Asta Lieve lieve prachtige Mooney…. wij missen je….

En toen…. was onze ADHA stud Rorie er ineens niet meer!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Onze mooie sorrel stud nog geen jaar oud… Gewoon stomme pech kwam uit het sectierapport.  Jaja daar moeten wij het dan maar mee doen. Vreselijk.

Hij was zo super aanwezig en zo ontzettend mooi gespierd en….. zo vreselijk lief een echt knuffeldier… en en en……….

Ja Rorie was vanaf het begin ons ‘zorgenkindje…  viel heel veel af…kreeg ent-reactie… Zo anders dan zijn broertjes en zusje.. Maar toen hij een maand of vier was ging het de goede kant op, goed eten en groeien. We waren zo blij.

Niets wees erop dat hij zo snel naar de poezenhemel zou gaan…….

Ineens een maanden later begon Rorie te hoesten…op zich niet echt iets bijzonders… hij speelde in de tuin dus het kon van alles zijn.
Een paar weekjes daarna vond ik dat jij zo stilletjes werd en eigenlijk niet zoveel meer dronk en at… Dat was dus het begin van alle ellende voor deze mooie stud.

Waarom o waarom liet jij niet eerder merken dat je ziek was.

De dag voor Hemelvaart voor alle zekerheid naar Lucas.. Je kreeg vocht, pijnstillers en AB… daarmee zou het goed komen.
De volgende ochtend -Hemelvaartsdag- belde Lucas… en het ging eigenlijk wel goed… je at en speelde weer…
Maar smiddags…..je viel uit je mandje en kon niet goed lopen, was waggelen…. zo zielig.. Direct Utrecht gebeld en we konden gelijk komen.
Ja… zij konden ook niet echt een vinger op de plek leggen… Alles wat Lucas je had gegeven zou je moeten helpen.

Thuis gekomen ging het slechter en slechter en slechter. Zo apathisch  lag je erbij. Wij wisten… dit is je laatste nacht. En de andere aby’s wisten dit natuurlijk ook.  Zo ontzettend lief… namen zij afscheid van je…..likken en bij je liggen.. af en toe kwam je kopje omhoog.. Wauw dit schrijvend.. springen de tranen weer in mijn ogen.

Volgend ochtend gelijk Lucas gebeld en…ja kom maar snel…. Na bloedonderzoek bleek dat je nieren het hadden begeven en je vergiftigd was… naar je hersens… geen coördinatie meer.. Het enige wat nog kon is je vredig laten inslapen.

Getver getver getver…. wetend dat dit het beste voor je is…… hebben wij dit besluit genomen.

Lieve lieve prachtige Rorie…. wij missen je….

Jaïre onze fantastische, stoere en lieve ”stud” is er niet meer. Gisteren hebben wij afscheid van Jaïre genomen.

Dinsdag vond ik dat jij zo raar aan t doen was, in waterbakjes plassen en wijdbeens staan. Ik kon direct bij de DA terecht en wat bleek een verstopte blaas.
Lucas deed een katheter in en dat gaf gelukkig verlichting, jouw urine met bloed kwam op gang. Zoals  het er uitzag waren we op tijd er kwam weinig blaasgruis mee en zijn zuurgraad was laag. Voor de zekerheid kreeg jij een vochtinfuus.  Wij namen Jaïre, weliswaar met medicatie, mee naar huis.  Kijken of zijn urine opgang zou komen.

Thuis gekomen heb je nog een beetje gegeten, echt veel drinken deed jij niet. Niets bijzonders,  dat had te maken met het vochtinfuus dat hij had gekregen.
Om Jaïre rust te gunnen sliep hij in de kitenkamer en konden wij zijn urine ook beter in de gaten houden.

De volgende dag was jij nog niet op de bak geweest en verloor  je meer bloed.Je probeerde wel te plassen, maar ik zag dat jij aan het persen was.
Jijj begon er steeds slechter uit te zien. In de loop van de ochtend bracht ik je  weer naar Lucas en het advies was om middels een lichte narcose weer een katheter in te brengen.

Tussen de middag werd ik gebeld, Jaïre had weer praatjes en het ging ietsjes beter. Om 4u belde Lucas en vroeg mij en Paul naar de praktijk te komen. Het ging gewoon echt heel slecht met hem. Niervergiftiging.

Dit alles binnen 24 uur, ik kan het gewoonweg niet bevatten. Jij gaf helemaal niet aan dat je ziek was.

Wij hebben ruim een uur met Jaïre geknuffeld, wat was een hoopje ellende. Jij lag daar op een warmte kussen met een infuus aan je pootje.
Waar was mijn stoere, lieve, aanhankelijke ”Stud” gebleven. Zelfs je ogen waren jouw ogen niet meer. Ik kon je ook niet meer voelen. Helemaal geen energie meer. Het enige wat wij konden doen was zijn mooie kopje aaien. Dat voelde je, weet ik zeker!!!
Paul en ik hebben toen besloten om je te laten gaan. Hoe vreselijk ook. Je bent nu in de poezenhemel bij Azati.
Terwijl ik dit schrijf, kan ik de tranen niet meer inhouden.

Lieve stoere knappe Jaïre ik zal je vreselijk missen.

Mijn allerliefste, ondeugendste maar super lieve, mooie blauwe Azati, je bent er niet meer.

3 jaar ben je geworden. Vreselijk.

Hoe plotseling is het allemaal gegaan. Je hebt ons helemaal niet laten zien dat  je niet zo lekker in je velletje zat, dat je gezondheid achteruit ging. Je bleef gezellig spelen met de anderen, zo op het oog niets aan de hand.

Dinsdagavond wilde je niet veel eten, maar je dronk wel gewoon. Woensdag raakte je zelfs je brokken, wat je altijd reuze lekker vond, niet aan. Voor de zekerheid maakte ik voor donderdagochtend een  afspraak bij de DA. Alles klopte, geen koorts, een mooi roze tongetje. Je kreeg een prikje antibiotica en medicijnen mee voor thuis. Thuis gekomen kwam je eetlust op gang, dus goede moed en een goed gevoel. Helaas in t weekend ging het mis, weer niet eten en je medicijnen braakte je uit. Maandag helemaal ongerust naar de DA, je was helemaal uitgedroogd, vreselijk. Je kreeg direct een vochtinfuus en een pilletje tegen misselijkheid. Je wilde niet meer zelf eten, wij moesten je astronautenvoedsel geven. Talitha maakte voor de nacht een schema zodat jij Azati elk uur iets te eten kreeg. Tegen de ochtend begon je zwaar te ademen en kwam er bloed uit je neusje. Morgens weer naar de DA, weer infuus en prikje tegen misselijkheid en pijn. Het zag er helemaal niet goed uit.

Dinsdagmiddag 12 januari 2010 hebben wij afscheid van Azati genomen en haar laten gaan, wij zijn er met z’n vieren bij geweest. Het ging heel rustig en zij zag er zo ontspannen en relaxed uit.

Lieve Azati wij missen je vreselijk.